Як нараджаўся Настась
Выбар месца родаў
Нараджаць мы вырашылі ў Польшчы, у маіх бацькоў. Паехала я туды на 8м месяцы цяжарнасьці. Ніякай вызначанай канцэпцыі родаў у мяне на той момант не было. Ведала, што хачу нарадзіць натуральна, без стымуляцый, з мужам, каб далі пупавінцы адпульсаваць, дзіця аддалі адразу – вядомы набор бальшыні адукаваных цяжарных. А як гэты набор мусіць увасобіцца ў рэальнасьць? – Ну неяк мусіць…
By default пайшлі з мужам у мясцовы раддом (дарэчы, месца, у якім мы знаходзіліся – гэта далёка не сталіца, а невялікі горад на захадзе Польшчы а-ля наш Ваўкавыск, ну толькі з нямецкай архітектурай і гісторыяй). Раддом новвенькі, толькі пасьля рамонту, палаты па 1-4 чалавекі, у палаце душ, прыбіральня http://www.szpital.swidnica.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=361&Itemid=92.
З нашымі пытаньнямі ў раддоме на нас глядзелі троху як на іншапланецян:
- А радзільня на да-родавае і пасьля-родавае адзяленьні дзеліцца?
- Не.
- А дзіця адразу аддаюць маме?
- Адразу.
- А дадому хутка адпускаюць?
- На 3ці дзень.
- А гарантыя партнэрскіх родаў есьць?
- Да калі ласка. У нас асобная заля толькі для партнэрскіх родаў, але можна і ў залі агульнай, яна большая. У нас усё адно загруз невялікі – 1 роды на 2 дні.
- А як наконт свабоды цяжарнай у выбары пазіцый падчас схопак і родаў?
- Падчас схопак – усё што хаціце, есьць душ, фітбол. А нараджаць – проше бардзо на стол. Але ў нас вельмі классны стол, новы, вы не перажывайце, там сьпінка рэгулюецца…
Яшчэ засмуціла, што на маё выказваньне, што я хачу натуральныя роды ў адказ было пытаньне: - А які ў Пані балявы парог? (І што, калі парог нізкі – ражаць натуральна мне ня свеціць? – падумала я)
Але персанал весь вельмі ветлівы, усьміхаюцца ўсе. Мы прыйшлі проста з вуліцы – а нам столькі ўвагі, павадзілі па адзяленьні, усё паказалі, пазнаемілі з некаторымі дзяўчынамі з палатаў, нават у родзалю завялі, дзе акурат знаходзілася нядаўна-нарадзіўшая мама. Від у яе быў трошку адкаўбашаны, ляжала пад коўдрай і пад кропельніцай і мне нагадала вялікага кіта, выкінутага на сушу. Па залі бегала усьміхаючаяся медсестра і насіла на руках нованароджаную дзетку, закутаную ў коўдру. Да нас паднесла, паказала, і на стол пад лампы так жвавенька – шась.
Ну і апошняе, пра што мы запыталі - як часта ў іх робяць цэсарку (кесарава). Ня часта, - быў адказ – мы ня лічым, але недзе тром з дзесяці парадзіх. І ўвогуле, у нас вельмі цяжка атрымаць кесарава на жаданьне. І эпідуральную анастэзію ў нас ня робяць, на жаль…
Ну, карацей, раддом выглядаў клясыкай жанру, толькі зь лепшымі варункамі ўтрыманьня. Муж выказаўся быць адказным за адстойваньне нашага сцэнара натуральных родаў у раддоме. Мы нават пазапытвалі па знаёмых, знайшлі парэкамендаваную акушэрку з таго раддому і дамовіліся, каб яна вяла роды.
І пачала я ўяўляць, ну як жа ў мяне пойдуць роды ў гэтым раддоме. Як я не згаджаюся на кропельніцу, а муж не дазваляе мяне рэзаць…
У той жа час, а гэта быў тыдзень 35ты, у размове з Nulka яна парэкамендавала мне пачытаць раздзел форума на www.semeistvo.by пра Роды дома. Залезла, чытаю і пачынаю разумець што я ніфіга не гатовая да родаў! Ну прашла я курсы, ну ведаю пра фазы родаў, дыханьне сабачкай, пупавінку… Але ж гэта – механіка, а філасоўскі роды для мяне засталіся на ўзроўні штампаў з дзяцінства а-ля "Як не пашчасьціла мужчынам, ім трэба ісьці ў войска, як не пашчасьціа жанчынам, ім трэба нараджаць", альбо "Роды – гэта больна і непрыемна, але трэба праз іх прайсьці і пасьля жыць шчасьліва".
Пачыла я чытаць пра роды. За 2 тыдні - 4 кнігі (ад коркі да коркі, як кажуць), каля 50 артыкулаў, каля 450 старонак форуму.
І прышло разуменьне, што роды – гэта шчасьце! Што менавіта жанчыне падаравана быць каналам прыходу новага чалавека ў гэты сьвет, каналам рэалізацыі моцы прыроды. Што для кожнай жанчыны роды – магчымасьць зразумець сябе глыбей, духоўна вырасьці.
А наконт страху болю – то Дзік-Рыд і Одэн, канешне, зрабілі сваё, але канчаткова гэтага таракана ўдалося вывесьці 2 простымі аргумантамі 1) Нават у коме жанчына можа нарадзіць, іншымі словамі, працэс родаў – працэс закладзены ў нас на рэфлекторным узроўні, галоўнае – галавой не перашкаджаць. 2) Боль узмацняецца ад страху болю і паменшаецца, калі слухаеш свае цела і дзіця і расслабляесься (ізноў-такі, галавой не перашкаджаеш). Ну а слухаць свае цела і ўмець расслабіцца – гэта ўжо мая песьня, не здарма ж ёг і вегетарыянка.
Але слухаць цела і расслабляцца, калі я мушу зьбірацца і кудысьці ехаць, адказваць на нейкія пытаньні, мушу шукаць месца, куды б прыткнуцца ў незнаемым памяшканьні, тым болей калі я мушу кагосьці пераконваць пачакаць з кропельніцай… Для мяне асабіста гэта абсалютна не магчыма. Для мяне, каб адчуваць свае цела, свае дзіця і ісьці за гэтым, а яшчэ і расслабіцца ў дадатак, я павінна поўнасьцю скіраваць усю ўвагу ўнутр сябе, усялякія вонкавыя раздражняльнікі, асабліва чужыя людзі, пераезды на машыне, адказы на пытаньні, кантроль дзеянняў дактароў і г.д. поўнасьцю забіраюць усю ўвагу і энергію навонак…Як вядома, наш мозг можа фіксаваць толькі адну думку ў момант часу.
Пачала разглядаць роды дома, як альтэрнатыву. Адчуваю, што гатова, гатова і фізычна і духоўна, але ў галаве тысяча "А што, калі…". А што калі… - у мяне ж рэдкая для пераліваньня група крыві. А што, калі… - яж ніколі яшчэ не нараджала і ня ведаю, што гэта такое. І гэтак далей. Ізноў, чытаю, чытаю, шукаю статыстыку, чытаю расповяды пра роды, (недзе каля 40 расповядаў у суме прачытала). І ўсё болей упэўніваюся, што роды дома – маё. Напічківаю сваю галаву фактамі. Напрыклад, ёсьць такая рэч, як гіпатанічны/атанічны крывацёк маціцы, крывацёк, які ўзьнікае раптоўна і вельмі хутка жанчына губляе шмат крыві, вельмі небясьпечны крывацёк. Сярэдняя верагоднасьць такога крывацёку – 2-2,5%. Але ў групе з высокай рызыкай верагоднасьць значна вышэй за 2-2,5%, а вось у групе з нізкай рызыкай верагоднасьць значна менш за 1%, што параўнальна з верагоднасьцю перынатальнай сьмяротнасьці ў Беларусі.
Званю мужу, кажу – як наконт нараджаць дома? Ен кажа - я ня супраць, падтрымліваю, толькі ёсьць праблема – твае бацькі, якія ніколі не згадзяцца на роды дома (а мы былі менавіта ў іх дома). Вырашылі разабрацца з бацькамі пазьней.
Пачала чытаць, як выглядае сітуацыя з родамі дома ў Польшчы. А сітуацыя з породем домовым у Польшчы мае некалькі адрозных ад Беларусі момантаў:
1. Роды дома ў Польшчы легалізаваныя. Пасля нараджэньня акушерка выпісвае дзіцяці ўсе неабходныя дакуманты для рэгістрацыі ў ЗАГСе. Дакуманты ідэнтычныя з раддомаўскімі
2. Акушерцы, каб атрымаць магчымасьць праводзіць роды дома, трэба, у дадатак да стандартнай акушэрскай адукацыі, прайсьці адмысловыя курсы і здаць іспыт
3. У Польшчы на 40млн. жыхароў каля 100 прыватных акушерак, якія прымаюць роды дома, што часткова сведчыць пра достатковы попыт
4. Каштуюць роды дома ў Польшчы 400 эўра пры сярэднім заробку ў краіне 500 эўра/месяц (па стане на лістапад 2009)
Аказалася, што у радыусе 80км ад нас было 3 акушэркі, якія прымаюць роды дома (цікава, калі ў Беларусі у радыусе 80км ад Ваўкавыска будзе 3 прыватныя акушэркі?). Мы знайшлі кантакты дзьвюх, скантактаваліся з абедзьвюма, выбраді тую, да якой душа больш ляжала. Пані Гражына, каля 50 год, акушэрка са стажам больш 25год, дома роды прымае 3 гады. Аказалася, што мама пані Гражыны – таксама была прыватнай акушэркай і прымала роды дома, бо ў Польшчы да семьдзесят нейкага году роды дома яшчэ былі легальныя.
З акушэркай нібыта ўсё залатвёна, я на 38м тыдні цяжарнасьці, чакаем. З бацькамі вырашылі на канфлікт не ісьці, а проста не казаць. Нібыта хацім ехаць у раддом як мага пазьней, дадому прыедзе акушэрка, якая будзе кантраляваць сітуацыю і суправаджаць у раддом, а пасьля – ой – а мы ўжо і нараджаем, позна ў раддом. Нават торбы ў раддом сабрала.
Роды
Пачалося ўсё 6 лістапада, у мяне было роўна 39 тыдняў. Ляжу на ложку, чытаю, павярнулася на бок – чух, нешта мокрае па нагах цячэ – воды. Адышлі каля 15ай гадзіны ўдзень. Недзе паўшклянкі – максімум шклянка вод выцекла. Пабегла мужу паказваць – ен так узрадваўся! Дае ў рукі міску – На, збірай воды. - Навошта? – Каб паглядзець на колер. – Дык няма колеру, я бачыла. – Ну пазьбірай-пазьбірай.
Пайшла я з гэтай міскай, а сама яшчэ ня веру, няўжо воды, няўжо пачалася вельмі важная падзея ў маім жыцьці?! Настрой такі хутчэй насьцяродана-сканцэнтраваны, чым радасны.
Званю акушэрцы – так і так, яна – цудоўна, уначы – пад раніцу народзіш. Вось, думаю, 7 лістапада народзіцца наша дзетка.
Недзе праз паўгадзіны як адышлі воды, пачаліся нямоцныя кароткія схопкі кожныя 10-12 хвілін. Пры кожнай схопцы – выцякае крыху вод. Я іх спрабую зьбіраць – ніфіга не зьбіраюцца, можа з лыжку іх налавіла, кінула гэтую справу. Запаліла сьвечы, уключыла музыку – шум моцнага горнага струменя вады, села ў позу паўлотаса – канцэнтруюся і расслабляюсь і так добра мне! Муж у іншым пакоі даканчвае працу. А схопачкі ўсё адчувальней і адчувальней і неяк хутка прагрэсуюць – праз гадзіну сталі ісьці па 30сек з інтэрвалам 5-7 хв. Званю акушэрцы, дакладваю, яна кажа, добра, зараз выяжджаю да вас (яна жыве ў 50км ад нас).
А я ўжо сядзець у адной пазіцыі не магу, вырубіла музыку, спрабую прыслухівацца да сябе, шукаць больш зручную пазіцыю, адчываю сябе добра, усьміхаюся. На гадзінніку 18.00 - 2,5 гадзіны ад пачатку схопак, а яны ўжо ідуць па 40сек. кожныя 3-5 хвілін. Вырашыла я пайсьці ў душ. У душы лягчэй, цепла і прыемна, але схопкі ўзмацніліся. Пасядзела ў душы хвілін 10, стала мне не хапаць паветра, выйшла, прыйшла ў пакой. Муж ужо ваўсеўзбраеньні, чакае мяне: акно прыадчыненае, у руках нашатырь. У мяне ёсьць тэндэнцыя да страты прытомнасьці – тады станаўлюсь бледнай і не хапае паветра. Нашатырьчык панюхала – і далей. Муж пазваніў акушэрцы – тая ўжо выехала.
Тут мама прынесла паесьці – яна ж не ў курсе, што воды адышлі і я ўся ў родах. Кажам, ну вось схопачкі невялікія, можа і пачалося. Паела я трохі пурэ з агуркамі саленымі. Усе, не магу - не хачу, хачу працягваць нараджаць.
Тым часам схопкі ўжо ідуць па хвіліне праз 2-3 хвіліны, а ўсяго 4 газдіны ад пачатку прайшло! Я ўжо на падлозе на аднаразовых праклеененых вялікіх пялюхах, сяджу на сагнутых нагах: пяткі разам – калены раздзьвінуты – самая зручная пазіцыя для схопак аказалася. Ужо нешта сабе падвываю, на схопцы ўсьміхаюся, але ўся ў сабе, качаюся на хвалях. Паміж схопак жартуем з мужам: "Вось акушерка прыедзе – а ў мяне 3-5 сантыметраў раскрыцьце".
Прыехала акушэрка. Увайшла, уся такая пазітыўная, сьвеціцца. Глядзіць раскрыцьцё – мы з мужам затаілі дыхаьне – 8-9 см раскрыцьце! Я нават не паверыла, яшчэ толькі 20:30, усяго 5 гадзін прайшло! Ну, думаю, з такімі тэмпамі народзіцца наш сынок не 7га, а 6га. Памерала сэрцабіцьцё малога – 137, усе ідзе добра.
А схопкі ўсё мацней, ужо па 70 секунд з 2-х хвілінным інтервалам. Усьміхацца на схопках ужо цяжкавата, я ўся паглыблена ў працэс. Не хачу, каб нехта дакранаўся да мяне. Перыядычна нюхаю нашатырь. Тут раптам мяне пацягнула на ваніты – пюрэшка з агурчыкам не заставілі сябе чакаць.
І тут пачалася самая складаная фаза - потугі. Чамусьці я думала, што менавіта схопкі будуць для мяне больш праблемнымі і больш увагі ў падрыхтоўцы аддала менавіта схопкам і адыходу плацэнты. А потугі… Ну таз жа гінікоінды, амаль круглы, вываратнасьць суставаў вельмі добрая – вытужу на 1,2,3. Таз-та тазам, дзетка яго прайшла легка, але ж гэта пачатак, а не канец! Будзе над чым папрацаваьц перад наступнымі родамі.
Карацей, моцныя схопкі пераходзяць у "потугі", хаця я б гэта назвала ціскамі. У мяне было ўражаньне, што мяне разрывае ўсё унутры, і зараз уся дупа, прабачце, вывернецца навонкі. Спрабую падпіхваць дыяфрагмай – эфэкта не адчуваю, спрабую адчуць, дзе там мая дзетка- нічога не адчуваю, толькі хвалі, якія зацісківаюць усю ніжнюю частку ў ціскі.
У гэты час мая маці нарэшце зразумела, што мы нараджаем дома – у яе гістэрыка: - Як дома? Едзьце хутчэй у раддом! (я, дзякуй богу, гэтага нічога не ведала і не чула, муж, заінька, усё ўзяў на сябе, пазьней распавёў). Тут ужо і акушэрка пайшла разьбірацца з мамай. Паразмаўляла – мама ў сьлёзы, але што рабіць, зьмірылася. Перажывала вельмі, але не перашкаджала.
А мае потугі ўсё працягваюцца, я на іх ужо крычу-рычу, не хачу, каб чапалі. Акушэрка з мужам прытаіліся, не перашкаджаюць. Я ўжо гадзіну ў потугах, а эфэкту не адчуваю. Акушэрка кажа, усё добра, ужо галовачку глыбей унутры бачна, мужу паказвае. А мяне гэта не суцяшае, ну не адчуваю я прагрэсу і ўсё, толькі думка ў галаве "Гэта ніколі не скончыцца". Акушэрка мерае сэрцабіцьцё дзеткі – усё ок. А я ўжо не магу болей, адпусьціла ўсё, на ложак навалілася тулавам і вішу. Акушэрка кажа – галовачка ўжо паказалася, памацай, ужо няшмат засталося. Я памацала – нейкі мокранькі-валасаценькі піражок, а не галоўка. Ніякіх асаблівых эмоцыяў гэта мне не дадала, бо мяне працягвае ціснуць і разрываць…
Тут акушэрка папрасіла мяне сесьці на кортачкі, а мужа - са сьпіны падтрымаць мяне пад рукі. Мне ня вельмі гэтая пазіцыя, але акушэрка кажа "Патрывай, так лепей будзе, ужо зусім крышку засталося". Тут потуга, акушэрка кажа тужся – я тужусь, а адчуваньні, што ўжо разарвалася ўся поўнасьцю, так пячэ і разрывае ўсё. Акушэрка рукамі дапамагае, падцягвае і расцягвае дзе трэба. Наступная потуга, мне ўжо ўсё адно "рвуся-ня рвуся", што заўгодна, піхаааааю. І, О божа!, галовачка нарадзілася, акушэрка так хуценька паварочвае і чух – плечыкі і ножкі – уся дзетка за адну потугу з дапамогай акушэркі выскачыла. І імгненна плач, такі мілагучны! Было уражаньне, што ён пачаў плакаць яшчэ ў палёце.
Мне дзетку на жывот прыклалі, ён такі смешненьні, малюпасенькі, мокранькі, галовачка нейкая востранькая. Трымаю і не магу паверыць – што вось наш сынок, што ўсё, нарадзіўся, што ўсё, ужо з намі наша шчасьце! На гадзінніку 23.15 – 8 гадзін нараджала, з якіх 1,5 гадзіны была ў потугах! Праз 10 хвілін зажалі пупавінку і муж яе ўрачыста перарэзаў. Крыху раней перарэзалі, каб пасьпець кроў з пупавінкі ўзяць на аналіз групы і рэзуса крыві малога (ў мяне рэзус адмоўны, а ў мужа – станоўчы, трэба было ведаць, ці трэба калоць мне імунаглабулін).
Плацэнта адышла хвілін праз 15 пасьля нараджэньня малога. Акушэрка яе праглядзела ўважліва, пасьля ў пакет і ў лядоўню. Я крыху парвалася, 1-2 сантыметра недзе. У Польшчы пры родах дома такія разрывы не зашываюць – зрастаюцца самі (так, падцьверджваю, абсалютна сам зрастаецца, бяз шуму і пылу).
Тут і бабуля і дзед новасьпечаныя прыбеглі, паглядзелі – такія шчасьлівыя! Мне дапамаглі легчы ў ложак з малым і наш сынулька пачаў сасаць сісю, хвілін 30 адну і недзе столькі ж іншую, нават пасьпеў пакакаць ў працэсе. Пасьля зважылі-зьмерылі малога – 3150г, 53см. Праз гадзінку да нас далучыўся шчасьівы тата.
Першыя дзьве ночы я спаць нармальна ўвогуле не магла, усё глядзела на малога, гладзіла, цалавала, сьпявала. А ён, такі кабашунька, спіць
. На трэці дзень прыехала акушэрка, паставіла мне ўкол імунаглабуліна (як аказалася, рэзус крыві малы ўзяў татаў, станоўчы). Паглядзела мяне, зважыла малога – усё добра. Пазьней яна яшчэ прыяжджала на 5ты дзень на адгяд. Вялікі дзякуй ён за прафесійнасьць, падтрымку і асабісты падыход! Дзякуй каханаму мужу за ўсё! Дома гатовая нараджаць ізноў і ізноў!
Вось так пачалося нашае шчасьце з нашым Настасікам
.
Рэсурсы, якія мне дапамаглі падрыхтавацца да родаў:
Кнігі (гэтыя і інш. кнігі можна бяспатна скачаць на www.koob.ru)
1. Мішэль Одэн "Адроджаныя роды"
2. Дзік Рыд "Роды бяз страху"
3. Уільям і Марта Сірз "Рыхтуемся да родаў"
4. Сьвятлана Бондарь "Нараджэньне ў прасторы любві"
Артыкулы (з тых, што памятаю)
Падборка артыкулаў пра роды дома http://posobie.info/forum/viewtopic.php?t=404&postdays=0&postorder=asc&start=0
Форум www.semeistvo.by
Роды дома – http://semeistvo.by/forum/showthread.php?t=7742&highlight=%F0%EE%E4%FB+%E4%EE%EC%E0
Роды дома 1 – http://semeistvo.by/forum/showthread.php?t=17106&highlight=%F0%EE%E4%FB+%E4%EE%EC%E0
Роды дома 2 – http://semeistvo.by/forum/showthread.php?t=37446&highlight=%F0%EE%E4%FB+%E4%EE%EC%E0
Роды дома 3 – http://semeistvo.by/forum/showthread.php?t=56720&highlight=%F0%EE%E4%FB+%E4%EE%EC%E0
Музыка (гэтую і інш. музыку можна бясплатна скачаць на http://www.yugzone.ru/brainmusic/download_mp3/index.htm)
1. Гукі струменяў вады – горны паток, рака, ручай, навальніца (у родах)
2. Музыка для мамы і дзіцяткі (у цяжарнасьці)
3. Гішпанская гітара Gino D'Auri (у цяжарнасьці)
Інтернэт рэсурсы пра роды дома ў Польшчы
1. http://www.rodzicpoludzku.pl/Porod-w-domu/
2. http://www.dobrzeurodzeni.pl/
3. http://forum.gazeta.pl/forum/f,45447,porod_domowy.html
Спадзяюся, камусьці дапаможа і расповед і спасылкі.
Удалых родаў!
Выбар месца родаў
Нараджаць мы вырашылі ў Польшчы, у маіх бацькоў. Паехала я туды на 8м месяцы цяжарнасьці. Ніякай вызначанай канцэпцыі родаў у мяне на той момант не было. Ведала, што хачу нарадзіць натуральна, без стымуляцый, з мужам, каб далі пупавінцы адпульсаваць, дзіця аддалі адразу – вядомы набор бальшыні адукаваных цяжарных. А як гэты набор мусіць увасобіцца ў рэальнасьць? – Ну неяк мусіць…
By default пайшлі з мужам у мясцовы раддом (дарэчы, месца, у якім мы знаходзіліся – гэта далёка не сталіца, а невялікі горад на захадзе Польшчы а-ля наш Ваўкавыск, ну толькі з нямецкай архітектурай і гісторыяй). Раддом новвенькі, толькі пасьля рамонту, палаты па 1-4 чалавекі, у палаце душ, прыбіральня http://www.szpital.swidnica.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=361&Itemid=92.
З нашымі пытаньнямі ў раддоме на нас глядзелі троху як на іншапланецян:
- А радзільня на да-родавае і пасьля-родавае адзяленьні дзеліцца?
- Не.
- А дзіця адразу аддаюць маме?
- Адразу.
- А дадому хутка адпускаюць?
- На 3ці дзень.
- А гарантыя партнэрскіх родаў есьць?
- Да калі ласка. У нас асобная заля толькі для партнэрскіх родаў, але можна і ў залі агульнай, яна большая. У нас усё адно загруз невялікі – 1 роды на 2 дні.
- А як наконт свабоды цяжарнай у выбары пазіцый падчас схопак і родаў?
- Падчас схопак – усё што хаціце, есьць душ, фітбол. А нараджаць – проше бардзо на стол. Але ў нас вельмі классны стол, новы, вы не перажывайце, там сьпінка рэгулюецца…
Яшчэ засмуціла, што на маё выказваньне, што я хачу натуральныя роды ў адказ было пытаньне: - А які ў Пані балявы парог? (І што, калі парог нізкі – ражаць натуральна мне ня свеціць? – падумала я)
Але персанал весь вельмі ветлівы, усьміхаюцца ўсе. Мы прыйшлі проста з вуліцы – а нам столькі ўвагі, павадзілі па адзяленьні, усё паказалі, пазнаемілі з некаторымі дзяўчынамі з палатаў, нават у родзалю завялі, дзе акурат знаходзілася нядаўна-нарадзіўшая мама. Від у яе быў трошку адкаўбашаны, ляжала пад коўдрай і пад кропельніцай і мне нагадала вялікага кіта, выкінутага на сушу. Па залі бегала усьміхаючаяся медсестра і насіла на руках нованароджаную дзетку, закутаную ў коўдру. Да нас паднесла, паказала, і на стол пад лампы так жвавенька – шась.
Ну і апошняе, пра што мы запыталі - як часта ў іх робяць цэсарку (кесарава). Ня часта, - быў адказ – мы ня лічым, але недзе тром з дзесяці парадзіх. І ўвогуле, у нас вельмі цяжка атрымаць кесарава на жаданьне. І эпідуральную анастэзію ў нас ня робяць, на жаль…
Ну, карацей, раддом выглядаў клясыкай жанру, толькі зь лепшымі варункамі ўтрыманьня. Муж выказаўся быць адказным за адстойваньне нашага сцэнара натуральных родаў у раддоме. Мы нават пазапытвалі па знаёмых, знайшлі парэкамендаваную акушэрку з таго раддому і дамовіліся, каб яна вяла роды.
І пачала я ўяўляць, ну як жа ў мяне пойдуць роды ў гэтым раддоме. Як я не згаджаюся на кропельніцу, а муж не дазваляе мяне рэзаць…
У той жа час, а гэта быў тыдзень 35ты, у размове з Nulka яна парэкамендавала мне пачытаць раздзел форума на www.semeistvo.by пра Роды дома. Залезла, чытаю і пачынаю разумець што я ніфіга не гатовая да родаў! Ну прашла я курсы, ну ведаю пра фазы родаў, дыханьне сабачкай, пупавінку… Але ж гэта – механіка, а філасоўскі роды для мяне засталіся на ўзроўні штампаў з дзяцінства а-ля "Як не пашчасьціла мужчынам, ім трэба ісьці ў войска, як не пашчасьціа жанчынам, ім трэба нараджаць", альбо "Роды – гэта больна і непрыемна, але трэба праз іх прайсьці і пасьля жыць шчасьліва".
Пачыла я чытаць пра роды. За 2 тыдні - 4 кнігі (ад коркі да коркі, як кажуць), каля 50 артыкулаў, каля 450 старонак форуму.
І прышло разуменьне, што роды – гэта шчасьце! Што менавіта жанчыне падаравана быць каналам прыходу новага чалавека ў гэты сьвет, каналам рэалізацыі моцы прыроды. Што для кожнай жанчыны роды – магчымасьць зразумець сябе глыбей, духоўна вырасьці.
А наконт страху болю – то Дзік-Рыд і Одэн, канешне, зрабілі сваё, але канчаткова гэтага таракана ўдалося вывесьці 2 простымі аргумантамі 1) Нават у коме жанчына можа нарадзіць, іншымі словамі, працэс родаў – працэс закладзены ў нас на рэфлекторным узроўні, галоўнае – галавой не перашкаджаць. 2) Боль узмацняецца ад страху болю і паменшаецца, калі слухаеш свае цела і дзіця і расслабляесься (ізноў-такі, галавой не перашкаджаеш). Ну а слухаць свае цела і ўмець расслабіцца – гэта ўжо мая песьня, не здарма ж ёг і вегетарыянка.
Але слухаць цела і расслабляцца, калі я мушу зьбірацца і кудысьці ехаць, адказваць на нейкія пытаньні, мушу шукаць месца, куды б прыткнуцца ў незнаемым памяшканьні, тым болей калі я мушу кагосьці пераконваць пачакаць з кропельніцай… Для мяне асабіста гэта абсалютна не магчыма. Для мяне, каб адчуваць свае цела, свае дзіця і ісьці за гэтым, а яшчэ і расслабіцца ў дадатак, я павінна поўнасьцю скіраваць усю ўвагу ўнутр сябе, усялякія вонкавыя раздражняльнікі, асабліва чужыя людзі, пераезды на машыне, адказы на пытаньні, кантроль дзеянняў дактароў і г.д. поўнасьцю забіраюць усю ўвагу і энергію навонак…Як вядома, наш мозг можа фіксаваць толькі адну думку ў момант часу.
Пачала разглядаць роды дома, як альтэрнатыву. Адчуваю, што гатова, гатова і фізычна і духоўна, але ў галаве тысяча "А што, калі…". А што калі… - у мяне ж рэдкая для пераліваньня група крыві. А што, калі… - яж ніколі яшчэ не нараджала і ня ведаю, што гэта такое. І гэтак далей. Ізноў, чытаю, чытаю, шукаю статыстыку, чытаю расповяды пра роды, (недзе каля 40 расповядаў у суме прачытала). І ўсё болей упэўніваюся, што роды дома – маё. Напічківаю сваю галаву фактамі. Напрыклад, ёсьць такая рэч, як гіпатанічны/атанічны крывацёк маціцы, крывацёк, які ўзьнікае раптоўна і вельмі хутка жанчына губляе шмат крыві, вельмі небясьпечны крывацёк. Сярэдняя верагоднасьць такога крывацёку – 2-2,5%. Але ў групе з высокай рызыкай верагоднасьць значна вышэй за 2-2,5%, а вось у групе з нізкай рызыкай верагоднасьць значна менш за 1%, што параўнальна з верагоднасьцю перынатальнай сьмяротнасьці ў Беларусі.
Званю мужу, кажу – як наконт нараджаць дома? Ен кажа - я ня супраць, падтрымліваю, толькі ёсьць праблема – твае бацькі, якія ніколі не згадзяцца на роды дома (а мы былі менавіта ў іх дома). Вырашылі разабрацца з бацькамі пазьней.
Пачала чытаць, як выглядае сітуацыя з родамі дома ў Польшчы. А сітуацыя з породем домовым у Польшчы мае некалькі адрозных ад Беларусі момантаў:
1. Роды дома ў Польшчы легалізаваныя. Пасля нараджэньня акушерка выпісвае дзіцяці ўсе неабходныя дакуманты для рэгістрацыі ў ЗАГСе. Дакуманты ідэнтычныя з раддомаўскімі
2. Акушерцы, каб атрымаць магчымасьць праводзіць роды дома, трэба, у дадатак да стандартнай акушэрскай адукацыі, прайсьці адмысловыя курсы і здаць іспыт
3. У Польшчы на 40млн. жыхароў каля 100 прыватных акушерак, якія прымаюць роды дома, што часткова сведчыць пра достатковы попыт
4. Каштуюць роды дома ў Польшчы 400 эўра пры сярэднім заробку ў краіне 500 эўра/месяц (па стане на лістапад 2009)
Аказалася, што у радыусе 80км ад нас было 3 акушэркі, якія прымаюць роды дома (цікава, калі ў Беларусі у радыусе 80км ад Ваўкавыска будзе 3 прыватныя акушэркі?). Мы знайшлі кантакты дзьвюх, скантактаваліся з абедзьвюма, выбраді тую, да якой душа больш ляжала. Пані Гражына, каля 50 год, акушэрка са стажам больш 25год, дома роды прымае 3 гады. Аказалася, што мама пані Гражыны – таксама была прыватнай акушэркай і прымала роды дома, бо ў Польшчы да семьдзесят нейкага году роды дома яшчэ былі легальныя.
З акушэркай нібыта ўсё залатвёна, я на 38м тыдні цяжарнасьці, чакаем. З бацькамі вырашылі на канфлікт не ісьці, а проста не казаць. Нібыта хацім ехаць у раддом як мага пазьней, дадому прыедзе акушэрка, якая будзе кантраляваць сітуацыю і суправаджаць у раддом, а пасьля – ой – а мы ўжо і нараджаем, позна ў раддом. Нават торбы ў раддом сабрала.
Роды
Пачалося ўсё 6 лістапада, у мяне было роўна 39 тыдняў. Ляжу на ложку, чытаю, павярнулася на бок – чух, нешта мокрае па нагах цячэ – воды. Адышлі каля 15ай гадзіны ўдзень. Недзе паўшклянкі – максімум шклянка вод выцекла. Пабегла мужу паказваць – ен так узрадваўся! Дае ў рукі міску – На, збірай воды. - Навошта? – Каб паглядзець на колер. – Дык няма колеру, я бачыла. – Ну пазьбірай-пазьбірай.
Пайшла я з гэтай міскай, а сама яшчэ ня веру, няўжо воды, няўжо пачалася вельмі важная падзея ў маім жыцьці?! Настрой такі хутчэй насьцяродана-сканцэнтраваны, чым радасны.
Званю акушэрцы – так і так, яна – цудоўна, уначы – пад раніцу народзіш. Вось, думаю, 7 лістапада народзіцца наша дзетка.
Недзе праз паўгадзіны як адышлі воды, пачаліся нямоцныя кароткія схопкі кожныя 10-12 хвілін. Пры кожнай схопцы – выцякае крыху вод. Я іх спрабую зьбіраць – ніфіга не зьбіраюцца, можа з лыжку іх налавіла, кінула гэтую справу. Запаліла сьвечы, уключыла музыку – шум моцнага горнага струменя вады, села ў позу паўлотаса – канцэнтруюся і расслабляюсь і так добра мне! Муж у іншым пакоі даканчвае працу. А схопачкі ўсё адчувальней і адчувальней і неяк хутка прагрэсуюць – праз гадзіну сталі ісьці па 30сек з інтэрвалам 5-7 хв. Званю акушэрцы, дакладваю, яна кажа, добра, зараз выяжджаю да вас (яна жыве ў 50км ад нас).
А я ўжо сядзець у адной пазіцыі не магу, вырубіла музыку, спрабую прыслухівацца да сябе, шукаць больш зручную пазіцыю, адчываю сябе добра, усьміхаюся. На гадзінніку 18.00 - 2,5 гадзіны ад пачатку схопак, а яны ўжо ідуць па 40сек. кожныя 3-5 хвілін. Вырашыла я пайсьці ў душ. У душы лягчэй, цепла і прыемна, але схопкі ўзмацніліся. Пасядзела ў душы хвілін 10, стала мне не хапаць паветра, выйшла, прыйшла ў пакой. Муж ужо ваўсеўзбраеньні, чакае мяне: акно прыадчыненае, у руках нашатырь. У мяне ёсьць тэндэнцыя да страты прытомнасьці – тады станаўлюсь бледнай і не хапае паветра. Нашатырьчык панюхала – і далей. Муж пазваніў акушэрцы – тая ўжо выехала.
Тут мама прынесла паесьці – яна ж не ў курсе, што воды адышлі і я ўся ў родах. Кажам, ну вось схопачкі невялікія, можа і пачалося. Паела я трохі пурэ з агуркамі саленымі. Усе, не магу - не хачу, хачу працягваць нараджаць.
Тым часам схопкі ўжо ідуць па хвіліне праз 2-3 хвіліны, а ўсяго 4 газдіны ад пачатку прайшло! Я ўжо на падлозе на аднаразовых праклеененых вялікіх пялюхах, сяджу на сагнутых нагах: пяткі разам – калены раздзьвінуты – самая зручная пазіцыя для схопак аказалася. Ужо нешта сабе падвываю, на схопцы ўсьміхаюся, але ўся ў сабе, качаюся на хвалях. Паміж схопак жартуем з мужам: "Вось акушерка прыедзе – а ў мяне 3-5 сантыметраў раскрыцьце".
Прыехала акушэрка. Увайшла, уся такая пазітыўная, сьвеціцца. Глядзіць раскрыцьцё – мы з мужам затаілі дыхаьне – 8-9 см раскрыцьце! Я нават не паверыла, яшчэ толькі 20:30, усяго 5 гадзін прайшло! Ну, думаю, з такімі тэмпамі народзіцца наш сынок не 7га, а 6га. Памерала сэрцабіцьцё малога – 137, усе ідзе добра.
А схопкі ўсё мацней, ужо па 70 секунд з 2-х хвілінным інтервалам. Усьміхацца на схопках ужо цяжкавата, я ўся паглыблена ў працэс. Не хачу, каб нехта дакранаўся да мяне. Перыядычна нюхаю нашатырь. Тут раптам мяне пацягнула на ваніты – пюрэшка з агурчыкам не заставілі сябе чакаць.
І тут пачалася самая складаная фаза - потугі. Чамусьці я думала, што менавіта схопкі будуць для мяне больш праблемнымі і больш увагі ў падрыхтоўцы аддала менавіта схопкам і адыходу плацэнты. А потугі… Ну таз жа гінікоінды, амаль круглы, вываратнасьць суставаў вельмі добрая – вытужу на 1,2,3. Таз-та тазам, дзетка яго прайшла легка, але ж гэта пачатак, а не канец! Будзе над чым папрацаваьц перад наступнымі родамі.
Карацей, моцныя схопкі пераходзяць у "потугі", хаця я б гэта назвала ціскамі. У мяне было ўражаньне, што мяне разрывае ўсё унутры, і зараз уся дупа, прабачце, вывернецца навонкі. Спрабую падпіхваць дыяфрагмай – эфэкта не адчуваю, спрабую адчуць, дзе там мая дзетка- нічога не адчуваю, толькі хвалі, якія зацісківаюць усю ніжнюю частку ў ціскі.
У гэты час мая маці нарэшце зразумела, што мы нараджаем дома – у яе гістэрыка: - Як дома? Едзьце хутчэй у раддом! (я, дзякуй богу, гэтага нічога не ведала і не чула, муж, заінька, усё ўзяў на сябе, пазьней распавёў). Тут ужо і акушэрка пайшла разьбірацца з мамай. Паразмаўляла – мама ў сьлёзы, але што рабіць, зьмірылася. Перажывала вельмі, але не перашкаджала.
А мае потугі ўсё працягваюцца, я на іх ужо крычу-рычу, не хачу, каб чапалі. Акушэрка з мужам прытаіліся, не перашкаджаюць. Я ўжо гадзіну ў потугах, а эфэкту не адчуваю. Акушэрка кажа, усё добра, ужо галовачку глыбей унутры бачна, мужу паказвае. А мяне гэта не суцяшае, ну не адчуваю я прагрэсу і ўсё, толькі думка ў галаве "Гэта ніколі не скончыцца". Акушэрка мерае сэрцабіцьцё дзеткі – усё ок. А я ўжо не магу болей, адпусьціла ўсё, на ложак навалілася тулавам і вішу. Акушэрка кажа – галовачка ўжо паказалася, памацай, ужо няшмат засталося. Я памацала – нейкі мокранькі-валасаценькі піражок, а не галоўка. Ніякіх асаблівых эмоцыяў гэта мне не дадала, бо мяне працягвае ціснуць і разрываць…
Тут акушэрка папрасіла мяне сесьці на кортачкі, а мужа - са сьпіны падтрымаць мяне пад рукі. Мне ня вельмі гэтая пазіцыя, але акушэрка кажа "Патрывай, так лепей будзе, ужо зусім крышку засталося". Тут потуга, акушэрка кажа тужся – я тужусь, а адчуваньні, што ўжо разарвалася ўся поўнасьцю, так пячэ і разрывае ўсё. Акушэрка рукамі дапамагае, падцягвае і расцягвае дзе трэба. Наступная потуга, мне ўжо ўсё адно "рвуся-ня рвуся", што заўгодна, піхаааааю. І, О божа!, галовачка нарадзілася, акушэрка так хуценька паварочвае і чух – плечыкі і ножкі – уся дзетка за адну потугу з дапамогай акушэркі выскачыла. І імгненна плач, такі мілагучны! Было уражаньне, што ён пачаў плакаць яшчэ ў палёце.
Мне дзетку на жывот прыклалі, ён такі смешненьні, малюпасенькі, мокранькі, галовачка нейкая востранькая. Трымаю і не магу паверыць – што вось наш сынок, што ўсё, нарадзіўся, што ўсё, ужо з намі наша шчасьце! На гадзінніку 23.15 – 8 гадзін нараджала, з якіх 1,5 гадзіны была ў потугах! Праз 10 хвілін зажалі пупавінку і муж яе ўрачыста перарэзаў. Крыху раней перарэзалі, каб пасьпець кроў з пупавінкі ўзяць на аналіз групы і рэзуса крыві малога (ў мяне рэзус адмоўны, а ў мужа – станоўчы, трэба было ведаць, ці трэба калоць мне імунаглабулін).
Плацэнта адышла хвілін праз 15 пасьля нараджэньня малога. Акушэрка яе праглядзела ўважліва, пасьля ў пакет і ў лядоўню. Я крыху парвалася, 1-2 сантыметра недзе. У Польшчы пры родах дома такія разрывы не зашываюць – зрастаюцца самі (так, падцьверджваю, абсалютна сам зрастаецца, бяз шуму і пылу).
Тут і бабуля і дзед новасьпечаныя прыбеглі, паглядзелі – такія шчасьлівыя! Мне дапамаглі легчы ў ложак з малым і наш сынулька пачаў сасаць сісю, хвілін 30 адну і недзе столькі ж іншую, нават пасьпеў пакакаць ў працэсе. Пасьля зважылі-зьмерылі малога – 3150г, 53см. Праз гадзінку да нас далучыўся шчасьівы тата.
Першыя дзьве ночы я спаць нармальна ўвогуле не магла, усё глядзела на малога, гладзіла, цалавала, сьпявала. А ён, такі кабашунька, спіць
Вось так пачалося нашае шчасьце з нашым Настасікам
Рэсурсы, якія мне дапамаглі падрыхтавацца да родаў:
Кнігі (гэтыя і інш. кнігі можна бяспатна скачаць на www.koob.ru)
1. Мішэль Одэн "Адроджаныя роды"
2. Дзік Рыд "Роды бяз страху"
3. Уільям і Марта Сірз "Рыхтуемся да родаў"
4. Сьвятлана Бондарь "Нараджэньне ў прасторы любві"
Артыкулы (з тых, што памятаю)
Падборка артыкулаў пра роды дома http://posobie.info/forum/viewtopic.php?t=404&postdays=0&postorder=asc&start=0
Форум www.semeistvo.by
Роды дома – http://semeistvo.by/forum/showthread.php?t=7742&highlight=%F0%EE%E4%FB+%E4%EE%EC%E0
Роды дома 1 – http://semeistvo.by/forum/showthread.php?t=17106&highlight=%F0%EE%E4%FB+%E4%EE%EC%E0
Роды дома 2 – http://semeistvo.by/forum/showthread.php?t=37446&highlight=%F0%EE%E4%FB+%E4%EE%EC%E0
Роды дома 3 – http://semeistvo.by/forum/showthread.php?t=56720&highlight=%F0%EE%E4%FB+%E4%EE%EC%E0
Музыка (гэтую і інш. музыку можна бясплатна скачаць на http://www.yugzone.ru/brainmusic/download_mp3/index.htm)
1. Гукі струменяў вады – горны паток, рака, ручай, навальніца (у родах)
2. Музыка для мамы і дзіцяткі (у цяжарнасьці)
3. Гішпанская гітара Gino D'Auri (у цяжарнасьці)
Інтернэт рэсурсы пра роды дома ў Польшчы
1. http://www.rodzicpoludzku.pl/Porod-w-domu/
2. http://www.dobrzeurodzeni.pl/
3. http://forum.gazeta.pl/forum/f,45447,porod_domowy.html
Спадзяюся, камусьці дапаможа і расповед і спасылкі.
Удалых родаў!
Последнее редактирование: