Извините за ошибки (я - питерская иностранка

), но попробую поделиться творчеством одного совсем-совсем неизвестного поэта. Живет он в Молодечно. Без инета. Пишет "в стол". Мне понравились его стихи и басни, но мне, как русскоязычной читательнице, трудно давать обоснованную оценку. Очень буду благодарна за отзывы и комментарии.
Вершы пiсау Аляксей Кабцюг
Прыемная дробязь.
Святочны дзень. На столсняданак
Шчадроускi жонкападае.
Муж, хоць не пан I непадпанак,
Жанчыну шпiлькай дастае.
Нядрэнна усе. Але у суседкi
У хлебе тмен i супз лапшы…
Яно I дробезь, Бог мне сведка,
Ды усе ж прыемна на душы.
Блiны у цябе на смак- нiчога,
Вось толькi хрумстуне стае.
Пякла суседка мне у дарогу,
Аж гнууся нос , як я iх еу.
Канешне дробязь- хрумст блiновы,
А як прыемна мужыку!»-
Скасiу у столь пагляд I бровы,
Пад бараду паклау руку.
Затым крануу бiфштэкс з амлетам,
Суседку хвалячы, бы зяць…
«Здаецца дробязь, ды прыгэтым
Прыемна усе –ткi, што сказаць.»
Жаночы твар успыхнуу ружай,
Маланкi блiснулi у вачах
I разануу язык па мужу,
Што заiкацца той пачау.
«Суседу Бог на дзюймiк нейкi
Мужыцтва большае уручыу.
I дробязь быццам, што капейка,
А як прыемна для жанчын!....
________________________________
Каза раз глянула у вядро
З кароуiм сырадоем
I цiк у голоу быядром
Ударыу па настрою.
«Няма у яе нi малака,
Нi воуны, нi надою,
А мужа мае- унь Быка!
А я жыву удавою
Надой мой большы за яе,
Ад тлустасцi ажззяе,
А бык мяне рагамi б*е
У статак не пускае.
Ды гэта ж прама генацыд,
Апартэiд фярмовы»-
Каза узняла уверх капыт
I падвяла выснову:
«Патрэбен важкi дакумент,
Што я I есцьКарова.
Тады нi Бык, нi прэзiдэнт
Не скажуць мне нi слова.
Загадчык фермы не устаяу
Перад Казiнай бурай.
Ярлык ей выдау I сказау:
-«Каровай будзеш бурай.
Каза у статак да быка
На крыллях прыляцела,
Затанцавала гапака,
Вiльнула тонкiм целам
- Якiя рожкi у мяне,
Бародачка I губы!
Лiзнi мяне ты па спiне
Я уся твая, мой дюбы!
Свой генны код перавяду
На увесь каровiн статак,
Я – патрыетка, прывяду
Удойлiвых цялятак…
Бык гляну коса на медаль-
Блiснула бронза знiчкай,
Сказау сабе:-Вялiкi баль
Яшчэ не есць прывычка
У статку бедзеш ты хадiць,
Раз пашпарт маеш звонкi…
Ды хай хто выдау, той I спiць
З табой, як з роднай жонкай.
А я , прабач, каленi гнуць
Не стану прад табою.
Мне лепш з Каровай незаснуць,
Чым з нейкаю Казою
У гэтай байцы есць мараль:
Не чалавек
той Бык на жаль….
______________________________________-
Хоць жыць па бiблiiхачу я,
Ды часам злосць мяне бярэ,
А усе тады, калi пачую,
Як беларусам хтосць арэ.
Хоць тэлевiзарне глядзi ты,
Не слухай музыку ты хоць:
Хазанау моваю бандыта,
Псуе з Масквы нам кроу I плоць.
А то смаркаты I збяднелы
Скрыуляе плот зубоу Шыфрын
Над Магдалiнай,хоць нясмела,
Але атрутны гонiць клiн.
А там Жванецкi,цi мо Клара,
Дарма даюць дзяшовы смех.
Ц I рускi румзае з эстрады,
Вярзе у дзiравыбрудны мех.
Я – БЕЛАРУС! Я гонар маю.
Адной сваей зямлi cлужу.
Чужой навукi не жадаю,
А гэтым вершам вам скажу:
Жыжы жыдам хай зубы скаляць,
А рускi рускаму хлусiць.
Мы беларусы! З балцкiх скалау
Прыйшоу наш пращур луг касiць.
I мы сабе ва уласнайхаце,
На свой сямейны густ I лад,
Спяем ад сэрца песню мацi
I у полi свой усплужым склад.
I густа нiваускаласiцца,
I рэха песню разнясе,
I край азерны сiнiм сiтцам
Па кожнай высцеле страсе.
А. Кабтюг