Чем живут наши подростки? АРХИВ
- Автор темы алинкини
- Дата начала
- Статус
вот я тоже склоняюсь к этой мысли. Когда у меня была одна дочка, я считала (с помощью свекрови. святая женщина)), что я гений педагогики. Сейчас я считаю, что с первой дочкой мне ооочень крупно повезло)). Воспитание никто не отменял, но воспитываю я обеих, а результат - разный)).
А ну и подход у меня такой с младшей: если мы (читай ребенок) кому-то мешаем, то мы уходим. Из кафе, театра итп. Но тут нам повезло)). Как раз-таки в таких местах она ведет себя удивительно хорошо. Рисуется, небось))
Можно дать совет.
На замечание у вас нет права.
А ребенок имеет право на ваш совет отреагировать или нет. Если это не несёт опасности вашему ребенку или окружающем, то это вопрос ребенка и их родителей.
Но я в любом случае за совет. Не за игнор.
Статья 155.*Причинение тяжкого или менее тяжкого телесного повреждения по неосторожности
А еще есть Статья 159 «ОСТАВЛЕНИЕ ДЕТЕЙ В ОПАСНОСТИ» . Применима к родителям, не чужим. Спокойно взирающим, как чадо с крыши прыгает и тп , стоОит ознакомиться.
А маму погибшей девочки безумно жалко. Она смотрит на чужих живых детей, и ей невыносимо видеть, что на них, живых, родители повышают голос из-за кажущихся ей ничтожными по сравнению с жизнью вещами. Воспринимать ее посыл в педагогическом русле даже в голову не приходит, и очень зря тутбай из личной трагедии сделал такой вброс на вентилятор. Хотя в нем как раз и цель, к сожалению ((
Последнее редактирование:
еще вариант - кучка детей лупят одного доходягу.
- тоже совет?
- т.е - я вам советую этого не делать? все?
"я вызову милицию" - это ведь уже угроза и тоже как бы нет права , так?
Свой забор и падение с него я буду помнить всю жизнь. Правда благодаря этому забору я поступила туда, куда поступила (ну сложно не запомнить девочку с черными ногами и рассеченным подбородком).
Предвидя вопросы... нет, мне родители не говорили, что по заборам лазить нельзя ("отыгрались" потом на наших с братом детях).
Мне падаецца, што бегаць, шумець, штурхаць крэслы ў самалёце і праблемы з падлеткамі- гэта не зусім адно і тое ж.
І, шчыра кажучы, мне цяпер пры тым вопыце, які я маю, гэта зусім ужо не падаецца такімі асаблівымі праблемамі ( калі што, ні адзін з маіх траіх не бегаў, не крычаў асабліва, па людзях не скакаў, выхаваныя, че, радавалася я. Мы ж дзецьмі займаемся. І можна нават дадаць, што ў адрозненне ад некаторых).
Падлеткавы крызіс вельмі падобны на крызіс трох год. З адной вельмі вялікай розніцай: маленькае дзіця можна нават схапіць на рукі і аднесці некуды, малое дзіця можна нечым абхітрыць і заняць, а таксама пасадзіць на крэсла на падумаць, паставіць у кут, паабяцаць нешта добрае, альбо, наадварот, сказаць, што гэта добрае не атрымае. А здаровую дзяціну ты сілай ні да чаго не прымусіў. Ну скажаш, што матам лаяцца нельга, у нас жа не лаюцца, ну пашле яно ў адказ. Скажаш, што не атрымае новы тэлефон, калі што-небудзь шваркне аб падлогу стары, і не толькі дзіця, але і бацькі застануцца без сувязі. Ну раскажаш, што нельга лазвць па балконах і стрэхах. Можа, нават пачуе, хаця хутчэй абстрагуецца ад словаў і зробіць па- свойму. Таму што яно падаецца сабе дарослым.
Ім самім вельмі складана, гэта як жорсткік пмс месяцамі ці цяжарнасць па гарманальных усплесках.
Вось з вечара, здаецца, паразмаўляем, абмяркуем усе, усё добра. З раніцы дурны настрой і ўсё, жыццё перакасілася, прычым ва ўсёй сям'і. Ніколі невядома, якім будзе дзень. Ніколі невядома, што можа вызваць гісторыку, дэпрэсія настрой ці нешта яшчэ там.
Вось у нас сям'я з большага настаўніцкая, муж выкладчык, свекры, мая маці і цётка настаўнікі. Зразумела, што адносіны да настаўнікаў мы прышчэплівалі паважлівыя, ніколі не дазваляем сабе ў прысутнасці дзяцей ніякіх дрэнных, непаважлівых словаў пра настаўнікаў. Ну і падавалася, што вось МЫ, УНАС! Неа, наша дачушка зараз дазваляе сабе ў бок настаўнікаў тое, што мы ніколі б не падумалі.
Таму для мяне словы, што калі б выхоўвалі дзяўчынку, то не палезла б рабіць сэлфі на балкон- зусім не адпавядаюць рэальнасці.
Ну і ніхто ніколі не ведае, дзе што вылезе непажаданае і нечаканае ў дзецях. Можна пражыць дзіцячыя крызісы незаўважна, а атрымаць у падлеткавым узросце. Можна падлеткавасць перажыць, а атрымаць у больш старэйшым узросце.
Але, канешне, лепей, каб усё было добра. І калі б ведаць, як гэта зрабіць- большасць бы зрабіла
І, шчыра кажучы, мне цяпер пры тым вопыце, які я маю, гэта зусім ужо не падаецца такімі асаблівымі праблемамі ( калі што, ні адзін з маіх траіх не бегаў, не крычаў асабліва, па людзях не скакаў, выхаваныя, че, радавалася я. Мы ж дзецьмі займаемся. І можна нават дадаць, што ў адрозненне ад некаторых).
Падлеткавы крызіс вельмі падобны на крызіс трох год. З адной вельмі вялікай розніцай: маленькае дзіця можна нават схапіць на рукі і аднесці некуды, малое дзіця можна нечым абхітрыць і заняць, а таксама пасадзіць на крэсла на падумаць, паставіць у кут, паабяцаць нешта добрае, альбо, наадварот, сказаць, што гэта добрае не атрымае. А здаровую дзяціну ты сілай ні да чаго не прымусіў. Ну скажаш, што матам лаяцца нельга, у нас жа не лаюцца, ну пашле яно ў адказ. Скажаш, што не атрымае новы тэлефон, калі што-небудзь шваркне аб падлогу стары, і не толькі дзіця, але і бацькі застануцца без сувязі. Ну раскажаш, што нельга лазвць па балконах і стрэхах. Можа, нават пачуе, хаця хутчэй абстрагуецца ад словаў і зробіць па- свойму. Таму што яно падаецца сабе дарослым.
Ім самім вельмі складана, гэта як жорсткік пмс месяцамі ці цяжарнасць па гарманальных усплесках.
Вось з вечара, здаецца, паразмаўляем, абмяркуем усе, усё добра. З раніцы дурны настрой і ўсё, жыццё перакасілася, прычым ва ўсёй сям'і. Ніколі невядома, якім будзе дзень. Ніколі невядома, што можа вызваць гісторыку, дэпрэсія настрой ці нешта яшчэ там.
Вось у нас сям'я з большага настаўніцкая, муж выкладчык, свекры, мая маці і цётка настаўнікі. Зразумела, што адносіны да настаўнікаў мы прышчэплівалі паважлівыя, ніколі не дазваляем сабе ў прысутнасці дзяцей ніякіх дрэнных, непаважлівых словаў пра настаўнікаў. Ну і падавалася, што вось МЫ, УНАС! Неа, наша дачушка зараз дазваляе сабе ў бок настаўнікаў тое, што мы ніколі б не падумалі.
Таму для мяне словы, што калі б выхоўвалі дзяўчынку, то не палезла б рабіць сэлфі на балкон- зусім не адпавядаюць рэальнасці.
Ну і ніхто ніколі не ведае, дзе што вылезе непажаданае і нечаканае ў дзецях. Можна пражыць дзіцячыя крызісы незаўважна, а атрымаць у падлеткавым узросце. Можна падлеткавасць перажыць, а атрымаць у больш старэйшым узросце.
Але, канешне, лепей, каб усё было добра. І калі б ведаць, як гэта зрабіць- большасць бы зрабіла
Кия, ну не надо утрировать.
Ситуация опасности для окружающих.
Ситуация опасности для носителя.
Это же разное очевидно.
А я вот давеча в театре в ложе увидела как девочка подтягивается на перилах (опасно, короче, подтягивается), пока ее мама отвлеклась... я как-бы заорала... шёпотом, но заорала. Надо было считать, что это вопрос ребенка и его родителей?
Kavita, но так то- это тоже подходит
Отсутствие контроля за воспитанием и обучением детей.
лицо в возрасте до восемнадцати лет, которое вследствие безнадзорности или беспризорности находится в обстановке, представляющей опасность для его жизни или здоровья, не отвечающей требованиям к его воспитанию или содержанию,
Отсутствие контроля за воспитанием и обучением детей.
лицо в возрасте до восемнадцати лет, которое вследствие безнадзорности или беспризорности находится в обстановке, представляющей опасность для его жизни или здоровья, не отвечающей требованиям к его воспитанию или содержанию,
общественноопасные деяния
Адекватный родитель скажет вам спасибо.
Ведь все это ситуативно.
Ха-ха
Залезть на забор?
Ещё раз - ха-ха-ха
бить доходягу
Т.е. да, это разное
НЕ уверена, но... Может быть она чувствует, что вы не правы? У меня приблизительно такая же ситуация (все кругом учителя), КАК же мне хотелось кое-кого послать (и сейчас я думаю, что надо было таки послать), но... нельзя. Так это я просто трусливая. Может быть Ваша дочь просто более сильная?
Не. У гэтым узросце, год пасля 11, ваша дзіця будзе фізічна альбо на вашым узроўнем, альбо мацнейшым. Проста фізічна не зможаце вадзіць за руку. Гэта калі не ўлічваць той факт, што будзе ўспрымаць гэта як псіхалагічны гвалт, і справа можа з-за гэтага дайсці нават да суіцыду
Ребенок знает нельзя.
Но в свои 12 считает себя достаточно взрослым, чтобы оценить ситуацию.
Да, он сейчас ошибается.
Так считаем мы, взрослые
У него есть свое мерило. Есть такие дети. У них после определенного возраста нет авторитетов. Они считают себя самыми умными. А родители, даже успешные, для этих детей больше не пример. Они сами хотят решать.
- Статус