Я вось яшчэ аб чым думаю. Значныя дарослыя (тыя самыя чурбаны з традыцыямі і дысцыплінай) і бацькі прымушаюць дзяцей падпісаць на настаўніка данос па сутнасці - сталінскія метады дэтэктэд. Бацька забараняе нават сыграць адзін гэты спектакль, які завязаны на галоўным героі Ніле = роўна загадвае падвесці людзей. Але наступствы гэтага не так пужаюць, як крок улева-управа, каб раптам чаго не выйшла і раптам хтосьці не адкрыў для сябе штосьці і не захапіўся не тым, чым належыць.
Вось і нашы школы так дзейнічаюць, выходзіць, у дакладнай адпаведнасці з чаканнямі грамадства. І настаўнікі аб устоях клапоцяцца, бо "а як бы чаго не выйшла".
Як не кручу, не бачу віны настаўніка. З логікі, каб ён не дазваляў стаяць на стале, Ніл бы так і вучыў бы спакойна хімію і не загінуў, лепей і ў вакно не глядзець. А раптам там што зацікавіць?
Насамрэч мне фільм не тое, каб спадабаўся. Я б увогуле наўрад ці яго стала глядзець, не зачапіўшыся за паасобныя посты тут. І ў нейкі момант ужо і хацела выключыць, дачка спыніла - ну давай такі даглядзім. Мне дзіўна, што падлеткі гэтыя так прам паэзіяй захапіліся, так не бывае.) Незразумела, навошта яны пёрліся ў пячору нейкую, у пакоі ж камфортней (не рамантык я, так). Прадмет далёка не самы любімы асвячаўся, дый заданні не па мне.) Але думка пра "настаўнік вінаваты" прам ірве мозг. У карані я нязгодная....
І сцэна, дзе дзеці ўмоўна "застаюцца з настаўнікам" цешыць. Такі не далі здарыцца подласці напоўніцу.
настаўнік увогуле нікуды нікога не піхаў. Адкуль гэта думка? Паспрабаваў паказаць крыху болей за каардынатную плоскасць.
Карацей, тэсты па літаратуры "якога колеру штаны ў героя" правільныя. Так і трэба.) Каб чаго не здарылася.)