Адзінае, што я разумею і з чым я згодная. Што неведанне, ізаляцыя, варка ва ўласным соку можа стварыць ні з чым непаўторнае шчасце. Вось толькі я не упэўненая, што гэта шчасце, а не ілюзія яго.
Скажам, савецкія людзі былі шчаслівыя. Бо ў іх не было гнілога капіталізму, не мерлі ад голаду дзеці і не было вайны.
Я асабіста памятаю сваё адчуванне шчасця і думкі: божа! як файна, што мне пашчасціла нарадзіцца менавіта ў гэтай краіне.
Вы праўда лічыце, што лепей бы мне было далей нічога і не ведаць? Нам усім нічога не ведаць? І жыць ў гэтым зачыненым свеце "шчасця"?
Скажам, савецкія людзі былі шчаслівыя. Бо ў іх не было гнілога капіталізму, не мерлі ад голаду дзеці і не было вайны.
Я асабіста памятаю сваё адчуванне шчасця і думкі: божа! як файна, што мне пашчасціла нарадзіцца менавіта ў гэтай краіне.
Вы праўда лічыце, што лепей бы мне было далей нічога і не ведаць? Нам усім нічога не ведаць? І жыць ў гэтым зачыненым свеце "шчасця"?