У нас па харчаванні ўсе даволі сумна. Калі раней дзіця ўжывала вельмі шмат малака, тварог, любіла грэчку, магла есці кожны дзень, садавіну-гародніну, то я была прынцыпова спакойная за яе рацыен. Яна заўседы не любіла сасіскі (дарэчы, цяпер яна пачала есці адзін іх сорт, і сардэлькі таксама), каўбасы, тлустае мяса (шмат учым знаходзіць тлушч і сала, нават часам у курыных грудках), некаторыя супы, грыбы.
Цяпер яна адмаўляецца есці: тварог, сыр (згаджаецца толькі на гарачых бутэрбродах, ці плаўлены, ці вэнджаны), садавіну ледзь не ўсю акрамя мандарынаў і апельсінаў, гародніну, калі гэта буракі, морква, перац, можа, яшчэ нешта; малако згаджаецца толькі вызначанай маркі, якая не супадае з тым, што прыносіць муж з працы ў вялікіх колькасцях.
Затое разбоўтвае сабе жэлацін з вадой і цукрам. Любіць, і гэта нешматлікае, што яна можа есці па раніцах-гэта курынае філе, тое, што Магі на патэльні ў пергаменце. Арэхі любіць. Але толькі фундук. Ні міндаль, ні арахіс не любіць цяпер. Макароны не любіць, есці можа патроху. Кашы неяк слаба. Рыбу любіць, але далека не ўсю.
Самае сумнае, што я не ў стане гэта адсочваць. З раніцы ў яе добра калі ўпіхнем які бутэброд ну ці гэтую курыцу, якая для мяне, напрыклад, саленая і есці яе кожны дзень немагчыма. Улетку яшчэ рабіла сабе ці я ей яешню з памідорамі. Цяпер ужо таксама не любіць.
У школе, па словах класнай, у сталовай нічога не ясі. Але недзе на другім уроку пачынае цягаць нешта салодкае з заплечніка. І п'е гарбату з тэрмакубка.
Ей, як з шматдзетнай сям'і, палагаецца абед. Ходзіць туды альбо з адной, альбо з дзвюма аднакласніцамі, якія з большага і з'ядаюць абед. Альбо не ходзіць увогуле. Суп, які я вару на абед, бліжэй да канца тыдня выліваю практычна некранутым. Брат яе таксама яго ігнаруе, але ен абедае ў школе, паколькі прыпісаны да прадленкі дзеля абедаў, то за ім там хаця б троху сочаць.
Увечары вячэрае з большага нармальна, калі не прыгатую таго, што яна не любіць. Бліжэй да ночы пачынае цягацца ў лядоўню ў пошуках ежы. Стараемся не дазваляць, каб з раніцы быў апетыт.
З раніцы паднімаецца, як правіла, у дурным настроі, апетыту няма ў прынцыпе. І пайшло па колу. Ну і сярод гэтай прыгажосці, відаць, ужываецца ўсе салодкае, якое можна знайсці.
Дзеля справедлівасці, у школе кормяць сапраўды нясмачна. На канікулах заязджала да мяне на працу, у нашай сталоўцы ела з апетытам (але і было гэта адзін раз).
А, ну яшчэ выпякае сабе кексы ў кубку ў мікрахвалеўцы. І робіць какао.
Я тут бачу, канешне, і тое, што 5 клас-гэта стрэс суцэльны. І ў класе адносіны не заўседы складваюцца, і ўсе змянілася, і класны кіраўнік была адна першую чвэрць, потым яе замянілі на іншую, і ўсе інакш.
Але таксама я бачу тут залежнасць. Мне гэта вельмі нагадвае, як мой тата, калі прыязджае да нас, па начах ходзіць і цягае цукар з цукроўніцы, так яму патрэбнае салодкае (ен да пенсіі часцяком злоўжываў алкаголем, і мне тут бачыцца замена алкаголю).
Я прапаноўвала ўжо фатаграфаваць усе, што з'ядае за дзень, каб прыкладна паглядзець і палічыць-канешне, адмаўляецца. Узрост яшчэ не дазваляе глядзець далека ўперад, бачна толькі тое, што прыносіць асалоду цяпер, а тое, што будзе мець наступствы потым, не бачна.
Сама па целаскладзе тоненькая зусім, але даўгая, пазаўчора ў паліклініцы было 152 см і 35 кг, усяго на 10 см ужо ніжэйшая за мяне.
Я так разумею, трэба зрабіць біяхімічныаналіз крыві. Глюкоза, якая ў яго ўваходзіць, падыйдзе?
І яшчэ пытанне, куды лепей пайсці да эндакрынолага?
І яшчэ са спіной пытанні. Ці то скаліоз, ці то скаліятычная асанка, трэба рабіць здымак, але плечы на ролзных узроўнях. Але на ўсе што сказаў доктар: гімнастыку рабіць не буду, гэта тупа. У басейн больш за мой адзін раз на тыдзень хадзіць не буду, у мяне павінен быць вольны час. Ну на масаж, так і быць, можа і схаджу.
А трэба умацоўваць цягліцы, і асноўнае-гэта гімнастыка(