Не мусольте вы
Варвару патыліцу. Не зная в чем дело не стоит делать поспешные выводы. Но зная
Вовку как личность, могу сказать, вам безмерно повезло, что такой
ЧЕЛОВЕК будет жить рядом с вами. А я рад, что с ним знаком. практически те же слова могу написать для каждого из вас, т.к нет дружнее ветки Нежели
Ваша!!!!!!!
Порой доброе слово может делать чудеса. Давайте скажем
Варвару, как мы все его любим, уважаем, ценим. Для него это будет самым большим подарком к новоселью, которое не за горами......
Так что проблема скорее не в том, что у нас нет как таковой национальной кухни, хотя она и вправду сильно подзабыта,
Лови, знаток кулинарии:::
Што наша закусь у пашане
У знатакоў застольных страў -
Аб гэтым хораша ў Варшаве
Адзін наш сябра напісаў.
Цытую сцісла па газеце:
"Як журналіст і дыпламат
Я пабадзяўся шмат па свеце
I ўсякіх кухань знаю шмат.
Але якую б вы закуску
Мне ні даўмеліся назваць -
За "парася па-беларуску"
Аддам любую без разваг!
О, млечны дзюдзік на талерцы!
Цалком засмажаны ў духу!
Ягоны вобраз будзе ў сэрцы,
Пакуль не стлею на труху!
О, як ляжыць ён маляўніча
На падагнутых капытках,
Задзёршы ўгору пекны лычык
З пахучай траўкай у зубах!
Як той анёлачак - румяны,
Са скуркай крухкаю, ядкой,
I грэцкай кашаю напханы -
Не абы-як - абы-якой!
У кашы - яблынак мядовы
Ці ўпрэлы пахкі баравік!
Самлець нядоўга там, панове,
Калі к раскошы не прывык!
Я на прыёмах, у застоллях,
Прызнацца вам, і састарэў,-
А для душы сваёй раздолля
Нідзе такога не сустрэў.
Калі б я мог, то ў школах нашых -
Каб падхапіла Польшча ўся -
Прадмет увёў бы: "Як засмажыць
Па-беларуску парася"!.."
Што ж, знаць прыемна і не лішне,
Чым слаўны ў свеце родны край.
Ды ты, зямляча, не за іншым,
А за сабой паназірай.
Вось гы ў гасцях - і нават слоўца
Табе сказаць няма калі:
Вяндлінку з водарам ядлоўца
Мяцеш - зараз па два скрылі!
А побач - зірк! - як цуд, як казка -
З каляндрай, з перцам, з часнаком -
Ляжыць вясковая каўбаска,
Таксама ўвітая дымком!
К таму ж падсохла на гарышчы -
Дык толькі плеўка шапаціць!
Умэнт кальцо з паўметра знішчыў -
Адно раз'ятрыў апетыт!
Калі ж дапаў да вантрабянкі -
Цягаць стамілася рука!
Глядзіш - а ўжо кіндзюк крывяню
На блюда выклалі з гаршка!
О, гэны зверху і сысподу
Наскрозь усмажаны каўбух!
За чатырох змалоў - уходаў!
(Хоць сам ты лічыш, што за двух.)
Паспеў адчуць, што ўжо не слабка
I ў паясніцы,- а на стол
Тым часам едзе ў місе бабка
I парай дыхае пад столь:
З бакоў запечаная ў меру,
У бульбе скварачкі тырчаць...-
I так жа ўслед пайшла на змену -
Хоць замычы - каб не маўчаць!
"Усё! - сказаў.- На гэтым дзякуй!"
А на абрус - нясуць бліны
I к ім - мачанку-верашчаку
З наборам рэбрачак свіных!
Хвіліну выстагнаў ты моўчкі:
"Дзе месца ўзяць? Патоўпіць дзе?"
I неўпрыкмет на два-тры вочкі
Паслабіў пас на жываце...
Ужо не здыхацца! Падпёрла -
Няйначай крушня камянёў!..
А перад носам... ставяць цёрла
Гарачых, тлустых калдуноў!
Калдун!.. Духмяны, самавіты,
У масле ўсмяглы, а паўзверх -
Смятанкай свежаю паліты!..
Ну, што? Ізноў глядзіш, як звер?
I адчуваеш, адчуваеш:
Няхай хоць згэтуль у труну -
А не зганьбуеш, не стрываеш -
Дасі прытул і калдуну!
Дасі!.. I добра зробіш, браце!
I не ўпікай дарма сябе!
Ты за ядой - як і на працы:
На малацьбе ці на касьбе!
Калі на свеце нехта дзесьці
Умее добра працаваць,-
То ўмее ён і смачна з'есці
I - адпаведна - згатаваць!
Таму - дастойна, без эфекту
Прымай падзяку-пахвалу -
I беларускаму палетку,
I беларускаму сталу!
I цмокні ў ручку гаспадыні,
Каб сонцам пырснула яна,
I ўскінь яшчэ - а то астыне! -
Ускінь на сэрца... калдуна!..
Ты еще скажи, что и нац культуры у нас нету, позабыта, позаброшена.....