Ты - не. І прэтэнзій
ад цябе да мяне няма.
Але я ўжо і на чужыя не вельмі-та рэагую.)
Хаця крыху і здзіўляюся, па шчырасці, назіраючы, як выхаваннем і прэтэнзіямі ( а месцамі адкрытымі правакацыямі
), не стамляючыся, займаюцца іншыя.)
Яшчэ здзіўляе, калі чэл сам прыходзіць (якасна папярэдне азнаёміўшыся, прашу заўважыць), сам крыўдзіцца, што не тое і не так, сам горда і дэманстратыўна сыходзіць. Як быццам яму хтосьці-штосьці абяцаў і подла падмануў.)))
Ці разлічваў, што вось яму-та выхаваць і пераканаць/загітаваць удасца?
Не? Не за тым? Пагаварыць? А належнай увагі не ўдзялілі? Ну дык...і фіг з імі з "чужымі", для "сваіх" распавядай. Ці так нецікава? ))))
І так гэта прыкольна свой сыход, мяркуючы па цытаце, мне прысвяціў.
А я што хацела высветліць - высветліла. За адказы падзякавала.) Імі задаволеная.) Астатняга не прасіла і ні пра што чалавека не пытала.) Якія да мяне-та прэтэнзіі?
А ты, Ігра, прабач, праўда. Рэальна зачапіла мяне там вышэй. Не магла не сказаць. Атрымалася, відаць, занадта жорстка. Хоць па-мойму, я пра дакладныя выказванні вяла, і пра рэакцыю на іх дакладнага чалавека, а не ўвогуле "за ўсю Адэсу".
І яшчэ прызнаюся, крыху роля "недавумка", якой мяне так гэта злёгку фразамі "ты не разбіраешся, ты не разумееш, ты не ведаеш, ты хочаш са сваёй званніцы, ты перачытай-ка" надзяляюць, непрыемная.)
Я дзе не ведаю - там не ведаю. Там пытаюся, ці туды не лезу.
А калі мне як немаўляці пра сербаў - неерытыкоў і аўтакефалію з разумным выглядам, узнаўляючы веды, расказваюць, неяк уключаюся злёгку.)
Карацей. Прабач, клск.