Не б знайсці, адлічбаваць (так кажуць, дарэчы? ці калька? ) і падзяліцца. )))))я калісьці ва ўніверы пісала грунтоўную працу на тэму русіфікацыі
Ну як вырашыш аднойчы, то не палянуйся ўжо, клск, выкласці і нам тут.)))з'ездзіць да бацькоў у Мазыр, знайсці сшытак за 1 курс, набраць на кампутары....
не шукай, дзякуй, сама знайду, калі спатрэбіцца))Шукаць наноў лянота, па шчырасці
не толькі))) а калі сур'ёзна, то народ вельмі цікавіцца і ведае таксама пра Беларусь шмат. І мяне ўжо сьмех бярэ, калі ў дзіцячай школе бацькі (і не толькі) падыходзяць і пытаюцца пра які-небудзь беларускі горад Пінск ці Слуцк і кажуць, што, напрыклад, бабуля адтуль ці яшчэ хто са свякоў))Адукоўваеш амерыканцаў?
і мне нязвыкла- хочачы...Неяк не маё))) Мабыць так і буду заўсёды прагнуць большага-жадаючыМне все равно режет слух, жадаючы как то привычнее
У рускай мове ў дзеяслова желать большае пашырэнне, чым у беларускага жадаць, яшчэ i таму, што некаторыя формы, напрыклад, дзеепрыслоўi, ад хотеть у рускай мове не ўжываюцца. Вось звычайны беларускi сказ: «Я, хочучы дапамагчы, падышоў да яго» не перакладзеш даслоўна: «Я, хотя помочь, подошёл к нему». Тут мiжволi папросiцца «желая».
Для мяне так,менавіта таму,што з рускай формай супадае часцей за ўсё імкнуся ўжываць слова "жадаць"Ці то з прычыны супадзення першага з рускай формай
Igra, а парадокс у тым, што атрымліваецца з дакладнасцю да наадварот.)так будзе болей па-беларуску
як не сумна, але пагаджуся...Нават калі натуральна пераходжу на беларускую и нават думаю па-беларуску, за-за недахопу банальнай практыкі і збяднелага лексікону, часам спатыкаюся, спыняюся -бо не знаходжу у галаве патрэбнага слова..Тады адбываецца пераклад. Вось і атрымліваецца, як не круці, не першая яна- другаяці проста гаворым рускімі па сутнасці кантрукцыямі, хоць нібыта і беларускімі словамі, бо думаем па-руску.
Ды я ўжо зразумела...парадокс у тым, што атрымліваецца з дакладнасцю да наадварот.)