Способствует ли принятию поиск оправданий поступкам человека или это тупиковый путь?
А нашто апраўдваць? Разумення цалкам дасттакова.
Увогуле я заўважыла, што ў нас гэтыя паняцці блытаюцца - разуменне і апраўдванне.
І шкадаваць не трэба, пэўна. Бо шкадаванне прыніжае, у адрозненне ад спачування. Хаця...а дзе мяжа? Паміж шкадаваннем і спачуваннем? Часам не адно ў словах і фармулёўках розніца?
Дый увогуле хай яно будзе - асуджэнне. Выразаць кавалак пачуццяў немагчыма дый не трэба, напэўна.
Есть суждение,а есть осуждение.
Ведаеш, як па мне, дык пры бліжэйшым разглядзе - тут проста своеасаблівая гульня словаў атрымліваецца, за якімі хочацца схаваць не вельмі прыемныя моманты і сутнасць.
Гэтыя словы па-руску падобныя, а па-беларуску зусім не, і таму дакладна адчуваецца розніца.
"Суждение" - гэта меркаванне ("мнение"), калі як канчатковы вынік, ці разважанне ("рассуждение"), калі як працэс. Гэта нейтральныя як бы паняцці.
"Осуждение" ж - гэта ацэнка па сутнасці, адназначная ацэнка, ацэнка са знакам мінус. (асуджэнне і асудзіць па-беларуску).
Дарэчы, (прабачце мне ўжо гэты караценькі ўхіл у лінгвістыку) часта па аналогіі з рускай кажуць "
судзячы па гэтым, гэта так і так..."
(Сама, грэшная, блыталася напачатку) . Дык вось не! Не
судзячы, у сэнсе выносячы ацэнку, а
мяркуючы. Адчуваеце розніцу? )
Я да чаго гэта...што асуджэнне яно ёсць асуджэннем, нават калі яго за слова "суждение" паспрабаваць схаваць. ІМХО.
І яшчэ...дзевы, калі падтрымаеце, хацела зноў вярнуцца да тэмы агучвання ацэнак, меркаванняў, асуджэнняў. Выхавання, карацей.)
Мы калісьці крыху вялі пра гэта. Але мяне працягвае гэтая тэма турбаваць. Ніяк яно мне само сабою, натуральным чынам не ўкладваецца...
не человек не нравится,а его поступок-в этом разница,имхо.
Вось яшчэ адзін самападман, па мне. Дакладней не менавіта гэтая фраза, а тое,што за ёй стаіць. Нашыя дзеянні і ўчынкі - неад'емная частка нас саміх. Адпаведна, калі нам катэгарычна не падабаецца нейкі ўчынак, нам не падабаецца і частка гэтага чалавека, так жа?
(У мяне зараз вельмі вялікая просьба, паспрабаваць абстрагавацца ад пэўных сітуацый і пэўных, мажліва, асоб, а паразважаць).
Дык вось так атрымліваецца, не?
Гэтая тэза, якая часта праходзіць - "я не даю ацэнак вам, я ацэньваю вашыя учынкі" - зноў хаванне за ветлівыя фармулёўкі, хіба не? Ацэнкай учынка мы ацэньваем і чалавека, ці як мінімум частку яго.
Дык вось ці варта гэта рабіць? У сэнсе ці варта абвязкова гэтую сваю ацэнку чалавеку даносіць? Тым больш прылюдна?
Далей:
Это как с детьми-если ре поступил плохо,то не только можно,но и нужно сказать ему об этом.Только не переставать его любить
Вось яно.) "Як з дзецьмі".) Але дзеці - гэта нашая зона адказнасці, мы на тое і ёсць, каб, як мінімум, напачатку выхоўваць іх, даваць ім гэтую сістэму каардынат, у якой надалей яны будуць арыентавацца самі, карэктуючы яе ўжо згодна са сваім разуменнем дабра і зла кепска-добра. Гэта наш прамы абавязак - накіроўваць іх, вучыць, тлумачыць, выпраўляць. Напачатку, паўтаруся, не ўсё жыццё. Чым большыя дзеці, тым павінныя меншыцца гэтыя нашыя функцыі.
А што з дарослымі? Мы лічым сябе іх бацькамі? Мы дазваляем сабе станавіцца "над"? З якога перапугу мы бярэм на сябе функцыі суддзі раптам?
Я не ведаю, я пытаюся... Бо мяне таксама хвалюе гэтае пытанне.
І яшчэ..адкуль упэўненасць, што вось калі я, разумны, узважаны, выключна правільны, збоку не прыйду са сваімі заўвагамі, чалавек без мяне ну ніяк сам не справіцца? Трэ абавязкова яму выказаць? А мэта дакладна зрабіць ласку чалавеку? Ці нейкая іншая? Ну...паказаць, які я справядлівы, прыкладам, сумленны і непахісны?
Гэта я пра свае думкі, калі што.)
Карацей, дзевы, была б радая размове...Але як атрымаецца...