Igra, давай я табе скажу, чым гісторыя загінулага 3-класніка адрозніваецца ад апошняй.Правильно,что тогда не тормозили,а сейчас тормозят?
Усё проста. Першая далёка. Другая блізка.
Верагоднасць таго, што сваякі будуць расшукваць стрёмныя тэмы па фарумах збольшага аднолькавая.
Неаднолькавая колькасць дастаткова блізкіх тым, каго ўжо няма, тут.
І вось ім балюча. Ім не хочацца чуць. Нічога. Ні добрага ні кепскага. проста каб ціха было.
Вось іх я разумею. І прымаю.
Але па факце нежаданне чуць нічога сіламі і разуменнем тых, хто мае рычагі, трансфармавалася ў нежаданне чуць неадпаведнае адзінай лініі партыі.
І вось гэтага я не прымаю. Але сміраюся. Бо гэта прыватны рэсурс, дзе можа мець месца прыватнае ж меркаванне.
І я, нарэшце, зразумела сутнасць уласных унутраных пакутаў, сутнасць уласнага ўнутранага канфлікта.
Я не магла ні гаварыць, ні не гаварыць. Бо маўчанне распірала, а словы не шлі, бо
А пісаць дзяжурныя ў такіх выпадках фразы ў адпаведнай тэме немажліва фізічна, бо адчуваеш іншае зусім...страшно наговорить лишнего или просто говорить. Страшно причинить боль тем, кто близок.